بررسی کشاورزی فرا سرزمینی و مبانی حقوقی آن
کد مقاله : 1045-GAFR
نویسندگان
حسین عطارچی *، سکینه رضاعرب، شهرزاد میرکریمی
سازمان جهاد کشاورزی استان گلستان
چکیده مقاله
بر اساس آیین نامه کشت فرا سرزمینی که در سال 1395 به تصویب هیات وزیران رسید به بهره‌برداری از منابع، عوامل، ظرفیت‌ها و امکانات سایر کشورها برای تولید محصولات کشاورزی مورد نیاز در راستای حفظ منابع پایه تولید و ارتقای امنیت غذایی و سایر نیازهای صنعتی کشور، کشت فرا سرزمینی گفته می شود و کلیه اشخاص حقیقی ساکن ایران و اشخاص حقوقی ایرانی که در چارچوب ضوابط این آیین‌نامه داوطلب کشت فراسرزمینی در کشورهای هدف می‌باشند، می توانند متقاضی کشت فرا سرزمینی باشند. با توجه به محدودیت آب و خاک کشور، تغییر اقلیم و افزایش جمعیت از مهمترین اولویت‌ها در بخش کشاورزی، سرمایه‌گذاری در کشاورزی فراسرزمینی است. در طول چند سال اخیر، اقدامات بسیاری در زمینه کشاورزی فراسرزمینی ایران صورت گرفته است؛ بطوریکه در برنامه هفتم پیشرفت به میزان ۲ میلیون هکتار کشت فراسرزمینی برای تامین و پایداری امنیت غذایی هدفگذاری شده است. در کشاورزی فراسرزمینی دو گروه کشور وجود دارند: کشورهای سرمایه گذار(میهمان) و کشورهای سرمایه پذیر(میزبان). بدیهی است که اهداف این دو گروه از کشورها نمی تواند در تقابل با یکدیگر باشد. در همین راستا کشورهای عراق، قزاقستان، ارمنستان، ترکمنستان، روسیه، کشورهای آفریقایی و آمریکای لاتین را می توان به عنوان کشورهای میزبان برای کشت فراسرزمینی نام برد.
کلیدواژه ها
کشت فراسرزمینی، حقوقی، امنیت غذایی
وضعیت: پذیرفته شده مشروط