| بررسی تاثیر کشاورزی قراردادی در تحقق حق بر غذا در جمهوری اسلامی ایران |
| کد مقاله : 1040-GAFR |
| نویسندگان |
|
محمد آبید * هیئت علمی |
| چکیده مقاله |
| حق بر غذا به عنوان یکی از حقوق اساسی بشر، نیازمند تضمین دسترسی پایدار و مستمر به غذای کافی، سالم و مغذی است. در همین راستا، کشاورزی قراردادی به عنوان یک مدل نوین در تولید محصولات کشاورزی می‌تواند نقشی کلیدی در تأمین امنیت غذایی و تحقق حق بر غذا ایفا کند. کشاورزی قراردادی مبتنی بر توافقات پیشین میان کشاورزان و خریداران است که در آن خریداران، نظیر شرکت‌ها و صنایع غذایی، تأمین نهاده‌های تولید، آموزش کشاورزان و تضمین خرید محصولات را بر عهده می‌گیرند. این فرآیند به کشاورزان این امکان را می‌دهد تا با کاهش ریسک‌های تولید و نوسانات بازار، درآمد پایدارتری کسب کرده و در عین حال به تولید با کیفیت‌تر دست یابند. این مقاله با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی به بررسی تأثیرات کشاورزی قراردادی بر حق بر غذا پرداخته و مزایا و چالش‌های این مدل را در حوزه‌های اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی بررسی می‌کند. از یک سو، کشاورزی قراردادی می‌تواند به بهبود وضعیت اقتصادی کشاورزان، افزایش تولید پایدار و دسترسی بهتر به بازارهای جهانی منجر شود. از سوی دیگر، برخی نگرانی‌ها درباره تأثیرات منفی آن بر تنوع زیستی، وابستگی کشاورزان به شرکت‌های بزرگ و کاهش استقلال تولید مطرح است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که کشاورزی قراردادی، در صورت طراحی و اجرای مناسب، می‌تواند به‌عنوان ابزاری مؤثر برای تحقق حق بر غذا و ارتقای امنیت غذایی عمل کند. اما موفقیت آن نیازمند حمایت دولت‌ها و سیاست‌های مناسب برای کاهش مخاطرات احتمالی و تقویت جایگاه کشاورزان کوچک‌مقیاس است. |
| کلیدواژه ها |
| کشاورزی قراردادی، حق بر غذا، امنیت غذایی، تولید پایدار، کشاورزان. |
| وضعیت: پذیرفته شده مشروط |
